Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

sol oriens

  • 1 sol

    sōl, sōlis, m. [Sanscr. svar, shine; cf. Gr. Seirios, seir, selas, Helenê; and Lat. serenus].
    I.
    Sing., the sun, as a heavenly body.
    A.
    In gen.:

    tempora duorum generum sunt, unum annale, quod sol circuitu suo finit,

    Varr. R. R. 1, 27:

    solis cursus lunaeque meatus,

    Lucr. 5, 77:

    annum ad cursum solis accommodavit,

    Suet. Caes. 40:

    liquidi fons luminis aetherius sol,

    Lucr. 5, 282:

    quid potest esse sole majus?

    Cic. Ac. 2, 26, 82:

    illud dubium esse nulli potest quin arcus imago solis sit,

    Sen. Q. N. 1, 3, 11.—
    B.
    Esp.
    1.
    Sol oriens or solis ortus, the east, as a quarter of the heavens:

    spectant in septemtrionem et orientem solem,

    Caes. B. G. 1, 1; 5, 13; 7, 69; cf.:

    a sole exoriente supra Maeotis paludes, Cic. poët. Tusc. 5, 17, 49: si illud signum solis ortum conspiceret,

    id. Cat. 3, 8, 20:

    facem stellae ab ortu solis ad occidentem porrigi visam,

    Liv. 29, 14, 3:

    ab ortu solis flare venti,

    id. 25, 27, 6.—
    2.
    Sol occidens or solis occasus, the west:

    alterum (litus) vergit ad solem occidentem,

    Caes. B. G. 5, 13:

    laborant ut spectent sua triclinaria ad solem occidentem,

    Varr. R. R. 1, 13 fin.:

    spectat inter occasum solis et septemtriones,

    north-west, Caes. B. G. 1, 1:

    quae (pars insulae) est propius solis occasum,

    id. ib. 4, 28.—Cf. poet.:

    sub sole cadente,

    Manil. 4, 791.—In phrases, sol is often omitted by ellipsis: unde sol oritur oriens nuncupatur aut ortus;

    quo demergitur occidens vel occasus,

    Mel. 1, 1 init.; v. orior, ortus, occĭdo.—
    3.
    Sol oriens or sol (solis) ortus= sunrise; sol occidens or solis (sol) occasus = sunset:

    qui solem nec occidentem umquam viderint, nec orientem,

    Cic. Fin. 2, 8, 23:

    sole orto Gracchus copias educit,

    Liv. 24, 15, 1:

    prius orto Sole,

    Hor. Ep. 2, 1, 113:

    certi solis lunaeque et ortus et occasus sunt,

    Liv. 44, 37, 7:

    numquam ab orto sole ad occidentem... a curiā abscessit,

    id. 27, 50, 4:

    ut, equis insidentes, solis ortu cursum in quemdam locum dirigerent,

    Val. Max. 7, 3, 2 ext.:

    solis occasu,

    Caes. B. G. 1, 50; Liv. 24, 17, 7:

    ad (sub) solis occasum,

    towards sunset, Caes. B. G. 5, 8; 2, 11:

    in occasum declivi sole,

    Plin. 8, 50, 76, § 203.— Poet.:

    surgente a sole,

    Hor. S. 1, 4, 29.—For sol occasus, v. occidere, and Plaut. Men. 2, 3, 87 (ante solem occasum); id. ib. 5, 7, 35 (ad solem occasum); cf.:

    ab exortu ad occasum perstare contuentis solem,

    Plin. 7, 2, 2, § 22.—
    4.
    To designate a clime, country, etc., as eastern or southern (post-Aug.):

    ille Liberi currus triumphantem usque ad Thebas a solis ortu vehat,

    Sen. Vit. Beat. 25, 4:

    terminos civitatis nostrae cum sole metimur,

    id. Ot. Sap. 4 (31), 1. it tamen ultra oceanum solemque, id. Ep. 94, 63:

    sub alio sole,

    in another clime, Manil. 4, 171; cf.:

    ut sua orientis occidentisque terminis finiat (sc. solis),

    Sen. Ep. 92, 32.—
    5.
    Trop., of a great good or a great man:

    sol excidisse mihi e mundo videtur,

    Cic. Att. 9, 10, 3:

    solem e mundo tollere videntur qui, etc.,

    id. Lael. 13, 47:

    P. Africanus, sol alter (with sole geminato),

    id. N. D. 2, 5, 14; cf. Hor. S. 1, 7, 24:

    neque mundum posse duobus solibus regi, neque orbem, etc.,

    Just. 11, 12.—
    6.
    Prov.:

    et sceleratis sol oritur,

    Sen. Ben. 4, 26, 1; cf.:

    qui solem suum oriri facit super bonos et malos,

    Vulg. Matt. 5, 45: nondum omnium dierum sol occidit (Germ. Es ist noch nicht aller Tage Abend) = there are more days yet to come, sc. when the tables may be turned, Liv. 39, 26, 9.—
    C.
    The poets reckon time in many ways by the movement, etc., of the sun:

    bis me sol adiit gelidae post frigora brumae,

    two years, Ov. Tr. 4, 7, 1:

    donec sol annuus omnes conficeret metas,

    within a year, Stat. Achill. 1, 455; cf. Nemes. Cyn. 122:

    octavo lumine solis,

    on the eighth day, Lucr. 6, 1195:

    sol septimus,

    Juv. 15, 44:

    cum sol Herculei terga leonis adit,

    in midsummer, Ov. A. A. 1, 68: O sol Pulcher, O laudande (= dies;

    sc. Augusti reditus),

    Hor. C. 4, 2, 46; cf. id. S. 1, 9, 72:

    supremo sole,

    at noon, id. Ep. 1, 5, 3:

    sub medium solem,

    Manil. 4, 651; cf. id. 4, 593:

    sol abit,

    it is growing late, Plaut. Merc. 5, 2, 32; cf.:

    a primo ad ultimum solem,

    all day long, Amm. 14, 6, 10.—
    D.
    Transf., the sun, sunlight, sunshine, heat of the sun:

    ager soli ostentus,

    exposed to the sun, Cato, R. R. 6:

    sarmenta imponito quae frigus defendant et solem,

    id. ib. 48 (49):

    uvas ponite in sole biduum,

    id. ib. 112 (113):

    sol semper hic est a mani ad vesperum,

    Plaut. Most. 3, 2, 80:

    quin exta inspicere in sole etiam vivo licet,

    id. Aul. 3, 6, 29:

    nec res posse in sole videri, ni, etc.,

    Lucr. 5, 292:

    nunc quidem paululum a sole,

    out of the sun, Cic. Tusc. 5, 32, 92:

    cum in sole ambulem,

    id. de Or. 2, 14, 60:

    apricatio in illo Lucretino tuo sole,

    id. Att. 7, 11, 1; cf. id. ib. 12, 6, 1:

    iter in calescente sole factum erat,

    Liv. 44, 36 init.:

    torrente meridiano sole,

    id. 44, 38:

    ex vehementi sole,

    id. 28, 15, 11:

    urente assiduo sole,

    id. 44, 33 fin.:

    ut veniens dextrum latus aspiciat sol,

    light of the morning sun, Hor. Ep. 1, 16, 6:

    reformidant insuetum lumina solem,

    Ov. P. 3, 4, 49; cf.:

    nam et solem lumina aegra formidant,

    Sen. Vit. Beat. 20, 6:

    adversi solis ab ictu,

    sunstroke, Ov. M. 3, 183:

    altera (spelunca) solem non recipit,

    Sen. Ep. 55, 6:

    sole correptis,

    Plin. 29, 6, 38, § 119:

    pisces, quos sole torreant,

    id. 7, 2, 2, § 30:

    siccatur in sole,

    id. 19, 1, 3, § 16:

    in agmine (Caesar) anteibat capite detecto, seu sol seu imber esset,

    Suet. Caes. 57:

    patiens pulveris atque solis,

    Hor. C. 1, 8, 4.— And trop.: in solem ac pulverem procedere, or producere, into heat and dust, i. e. into practical life (opp. umbra eruditorum), Cic. Brut. 9, 37; id. Leg. 3, 6, 14.—In a similar sense:

    cedat stilus gladio, umbra soli,

    Cic. Mur. 14, 30.—Prov.:

    clarior quam solis radii,

    Plaut. Mil. 1, 1, 2:

    sole ipso est clarius,

    Arn. 1, n. 47; cf.

    the class. luce clarius, and: cum id solis luce videatur clarius,

    Cic. Div. 1, 3, 6.
    II.
    Plur.
    A.
    Suns, images of the sun (class.):

    neque pauci neque leves sunt qui se duo soles vidisse dicant,

    Cic. Rep. 1, 10, 15:

    Albae duos soles visos ferebant,

    Liv. 28, 11, 3:

    et rursus plures soles simul cernuntur,

    Plin. 2, 31, 31, § 99:

    quid eas vocem? imagines solis? Historici soles vocant, et binos ternosque adparuisse memoriae tradunt,

    Sen. Q. N. 1, 11, 2.—
    B.
    Poet. = days (v. I. C.):

    nec tamen illis solibus ulla comparebat avis,

    Lucr. 6, 1219:

    saepe ego longos Cantando puerum memini me condere soles,

    to spend the long summer days in singing, Verg. E. 9, 52:

    tres soles... Erramus,

    id. A. 3, 203; cf. Sil. 3, 554:

    Bajani soles,

    the sunny days of Bajœ, Mart. 6, 43, 5:

    O soles!

    id. 10, 51, 6: soles fulsere quondam tibi candidi, Cat. 8, 3, 8:

    soles occidere et redire possunt,

    id. 5, 4:

    longis solibus,

    Stat. Th. 5, 460:

    solibus arctis,

    short winter days, id. S. 1, 3, 88.—So, to describe certain seasons:

    solibus hibernis... gratior,

    than the sun in winter, Ov. M. 13, 793:

    si numeres anno soles et nubila toto,

    the sunny and cloudy days, id. Tr. 5, 8, 31.—
    C.
    Light or heat of the sun ( poet. and in postAug. prose; cf.

    D. supra): pars terrai perusta solibus assiduis,

    Lucr. 5, 253; cf. Ov. H. 5, 112:

    pluviis et solibus icta,

    Lucr. 6, 1101:

    quae carent ventis et solibus,

    i. e. are buried, Hor. Epod. 16, 13; 2, 41:

    et soles melius nitent,

    id. C. 4, 5, 8; cf. id. Ep. 1, 10, 17:

    ex imbri soles Prospicere... poteris,

    Verg. G. 1, 393:

    inque novos soles audent se gramina tuto Credere,

    id. ib. 2, 332;

    similarly,

    Ov. F. 4, 404; Stat. Th. 1, 363; 4, 421; 4, 831:

    tum blandi soles,

    Ov. F. 1, 157:

    frigore soles juvant,

    id. R. Am. 405; so Mart. 10, 42:

    Romulus et frater... Solibus et campo corpora nuda dabant,

    Ov. F. 2, 366:

    aequora semper solibus orba tument,

    id. P. 1, 3, 54:

    solibus rupta glacies,

    Juv. 4, 43:

    geminā pereunt caligine soles,

    Stat. Th. 5, 154:

    aestivos quo decipis aere soles?

    id. S. 4, 4, 19:

    tacent exhausti solibus amnes,

    id. Th. 3, 2, 59; 4, 56; Mart. 10, 12, 7; 8, 14, 4; 14, 28; Ov. M. 1, 435:

    cura soles assiduo quaerendi,

    Plin. 26, 3, 8, § 16:

    perpeti soles,

    id. 36, 22, 45, § 162:

    evitatis solibus,

    id. 28, 12, 50, § 186:

    (sal) siccatur aestivis solibus,

    id. 31, 7, 39, § 73:

    merguntur in aquam solibus tepefactam,

    id. 19, 1, 3, § 17:

    nec campi minus soles accipiunt,

    id. 17, 4, 3, § 29:

    sarculatio novos soles admittit,

    id. 18, 21, 50, § 184; cf. id. 12, 5, 11, § 23; 12, 7, 14, § 26:

    aurea pellebant tepidos umbracula soles,

    Ov. F. 2, 311:

    dum patula defendimus arbore soles,

    Stat. S. 3, 1, 70.—Very rarely of the sun's revolution, without reference to light or heat:

    quae via soles praecipitet,

    Stat. Th. 6, 362.—In class. prose sometimes solis ardores, with the force of the poet. soles:

    et nimios solis defendit ardores,

    Cic. Sen. 15, 53; cf.:

    propter nimios solis ardores,

    Sen. Ep. 90, 17.
    III.
    Sol, the Sun-god.
    A.
    Lit.
    a.
    The ancient Italian deity Sol, represented as driving the four-horse sun-chariot from east to west; later identified with the Greek Helios, and hence often called Titan or Phœbus by the poets:

    signi dic quid est? Cum quadrigis Sol exoriens,

    Plaut. Am. 1, 1, 269:

    Sol... aeternam suscepit lampada mundi,

    Lucr. 5, 402:

    rapax vis Solis equorum,

    id. 5, 402:

    quod magni filia Solis eram,

    Ov. R. Am. 276; id. M. 14, 346:

    Solis currus,

    id. P. 4, 6, 48:

    secundum (invocabis) Solem et Lunam,

    Varr. R. R. 1, 1 med.:

    grates tibi ago, summe Sol,

    Cic. Rep. 6, 9, 9:

    Sol Phaëthonti filio facturum se esse dixit quidquid optasset,

    id. Off. 3, 25, 94:

    Quid? illum filium Solis nonne patris ipsius luce indignum putas?

    id. Tusc. 3, 12, 26:

    qui Solem aurigando aequiperare existimaretur,

    Suet. Ner. 53:

    Solis colossus Rhodi,

    Plin. 34, 7, 18, § 41; 34, 8, 19, § 63.—Comic.:

    credo edepol equidem dormire Solem atque adpotum probe,

    Plaut. Am. 1, 1, 129.—
    b.
    The Phœnician sun-god Heliogabalus (Elagabal), whose worship was introduced by the later emperors (Aurelianus, Heliogabalus):

    ad templum Heliogabali tetendit... et Romae Soli templum posuit,

    Vop. Aur. 25; cf. id. ib. 4; 14; 35; 39; Lampr. Heliog. 1; 3; afterwards called Sol Invictus, whose birthday, acc. to the Calendar. Const., was celebrated December 25th; cf. Julian. Or. 4, p. 156.—
    c.
    Of the sun-worship of other nations:

    (Germani) deorum numero ducunt Solem et Vulcanum et Lunam,

    Caes. B. G. 6, 21; cf.:

    rex regum, frater Solis et Lunae,

    of the king of Persia, Amm. 17, 5, 3.—
    B.
    The sun-god as emblem of omniscience:

    non potuit reperire, si ipsi Soli quaerundas dares, lepidiores ad hanc rem quam ego dabo,

    Plaut. Mil. 3, 1, 206:

    meliorem neque tu reperis, neque Sol videt,

    id. Stich. 1, 2, 53:

    at vigiles mundi... Sol et Luna,

    Lucr. 5, 1435:

    si hoc uno quicquam Sol vidisset iniquius,

    Cic. Off. 2, 8, 28:

    O Solem ipsum beatissimum, qui antequam se abderet fugientem vidit Antonium,

    id. Phil. 14, 10, 27:

    Solem consule, qui late facta diurna videt,

    Ov. F. 4, 582:

    quis Solem fallere possit?

    id. A. A. 2, 573; cf. Plaut. Bacch. 2, 3, 21; Sen. Herc. Fur. 595.—Hence represented as betrayer of conspiracies: propiusque honos [p. 1718] Boli, qui occulta conjurationis retexisset, Tac. A. 15, 74;

    to him was commended the detection of murderers, in inscriptions over the slain: SOL, TIBI COMMENDO QVI MANVS INTVLIT EI,

    Inscr. Orell. 4791:

    SOL, TV INDICES EIVS MORTEM,

    ib. 4792.—
    C.
    Poet., to describe the times of the day: solverat flagrantes Sol pronus equos, = it was night, Stat. Th. 3, 408: Sol operum medius summo librabat Olympo Lucentes, ceu staret, equos, = it was mid-day, id. ib. 5, 85.
    IV.
    In gen., solis as an appellation.
    A.
    DIES SOLIS, Sunday (late Lat.), Inscr. Orell. 508.—
    B.
    Solis gemma, a precious stone, Plin. 37, 10, 67, § 181.—
    C.
    Solis insula, off the coast of Gedrosia, Plin. 6, 22, 24, § 86; 6, 23, 26, § 97.—
    D.
    Solis fons, in Marmorica, Curt. 4, 7, 22; Mela, 1, 8, 1; Plin. 5, 5, 5, § 31.—
    E.
    Solis promunturium, in Africa, Plin. 5, 1, 1, § 9.—
    F.
    Solis oppidum, a town in Ægina, Plin. 5, 9, 11, § 61.

    Lewis & Short latin dictionary > sol

  • 2 oriens

    oriēns, entis, m. (eig. Partic. v. orior, sc. sol), I) die aufgehende Sonne, personif. der Sonnengott, Tagesgott (Sol), Verg. Aen. 5, 739. Ov. fast. 1, 653. – II) meton., die Morgengegend, der Morgen, Osten (Ggstz. occĭdens, der Abend, Westen), 1) als Himmelsgegend, oriens aestivus, die Sommermorgenseite, Plin.: oriens hibernus oder brumalis, die Wintermorgenseite, Colum.: oriens vernus vel solstitialis, Gell.: in orientem versum esse, Liv., ad orientem spectare, Vitr., vergere, Curt. (v. Örtl.): qui has nobiscum terras ab oriente ad occidentem colunt, Cic. – 2) als östlich gelegenes Land und dessen Bewohner, das Morgenland, der Orient, orientis incolae (Ggstz. ad occasum habitantes), Plin.: talibus nuntiis et rumoribus patebat ad orientem via, Cic.: hic alternis commeatibus orientem occidentemque conectit, Plin. pan.: universum orientem in potestatem redigere, Iustin.

    lateinisch-deutsches > oriens

  • 3 oriens

    oriēns, entis, m. (eig. Partic. v. orior, sc. sol), I) die aufgehende Sonne, personif. der Sonnengott, Tagesgott (Sol), Verg. Aen. 5, 739. Ov. fast. 1, 653. – II) meton., die Morgengegend, der Morgen, Osten (Ggstz. occĭdens, der Abend, Westen), 1) als Himmelsgegend, oriens aestivus, die Sommermorgenseite, Plin.: oriens hibernus oder brumalis, die Wintermorgenseite, Colum.: oriens vernus vel solstitialis, Gell.: in orientem versum esse, Liv., ad orientem spectare, Vitr., vergere, Curt. (v. Örtl.): qui has nobiscum terras ab oriente ad occidentem colunt, Cic. – 2) als östlich gelegenes Land und dessen Bewohner, das Morgenland, der Orient, orientis incolae (Ggstz. ad occasum habitantes), Plin.: talibus nuntiis et rumoribus patebat ad orientem via, Cic.: hic alternis commeatibus orientem occidentemque conectit, Plin. pan.: universum orientem in potestatem redigere, Iustin.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > oriens

  • 4 sōl

        sōl sōlis, m    [2 SER-], the sun: lux solis: quid potest esse sole maius?: occidens, oriens, sunset, sunrise: sole orto Gracchus copias educit, L.: ad solis occasum, towards sunset, Cs.: surgente a sole ad, etc., from early morning, H.—Prov.: adiecit, nondum omnium dierum solem occidisse, i. e. that his day of re<*>enge might yet come, L.— Plur: se duo soles vidisse dicant.—Esp.: spectant in orientem solem, to the East, Cs.: si illud signum solis ortum conspiceret, to the East: ab ortu solis flare venti, L.: alterum (litus) vergit ad occidentum solem, to the west, Cs.: spectat inter occasum solis et septemtriones, north-west, Cs.: quae (pars insulae) est propius solis occasum, Cs.— A day (poet.): septimus, Iu.: O sol Pulcher, O laudande, H.: Supremo sole, at midday, H.: longos Cantando condere soles, spend the long summer days, V.: Si numeres anno soles et nubila toto, the sunny and the cloudy days, O.— The sun, sunlight, sunshine, heat of the sun: paululum a sole, out of the sun: in sole ambulare: torrente meridiano sole, L.: ut veniens dextrum latus aspiciat sol, light of the morning sun, H.: adversi solis ab ictu, sunstroke, O.: patiens pulveris atque solis, H.—Prov.: processerat in solem et pulverem, i. e. into the struggles of life: cum id solis luce videatur clarius, plainer than sunlight.—Plur.: Quae levis adsiduis solibus usta riget, O.: Quae carent ventis et solibus, i. e. are buried, H.: ex imbri soles Prospicere... poteris, V.: Tum blandi soles, O.: aequora semper solibus orba tument, O.: solibus rupta glacies, Iu.—As nom prop., the Sun-god, Sol (an Italian deity): quod magni filia Solis eram, O.: gratīs tibi ago, summe Sol: si hoc uno quicquam Sol vidisset indignius: Solem Consule, qui late facta videt, O.—Fig., the sun, light, glory: P. Africanus sol alter: Solem Asiae Brutum appellat, H.
    * * *

    Latin-English dictionary > sōl

  • 5 sol

    I sōl, sōlis m.
    1) солнце (s. orĭtur, occĭdit C, Cs, L etc.)
    s. oriens Cs etc.восток
    s. occĭdens Hзапад
    sole primo J, orto H или novo Vс восходом солнца
    2) (тж. pl.) солнечное сияние, свет солнца ( in sole ambulare C)
    soles assidui Lcr или nimii Mсолнечный зной
    3) день (s. niger H)
    tres soles totĭdem noctes V — три дня и столько же ночей, трое суток
    4) ( редко) год
    femina (canis), binos quae tulerit soles Nem — собака, достигшая двухлетнего возраста
    5) общественность, общество ( aliquid in solem producere C)
    6) перен. светило, светоч (Publius Africanus, s. alter C)
    II Sōl, Solis m.
    бог Солнца, сын Гипериона и Tert, брат Луны и Авроры, впоследствии отождествлённый с Аполлоном C etc.

    Латинско-русский словарь > sol

  • 6 oriens

    1. oriēns, entis
    part. praes. к orior
    2. subst. m. (sc. sol)
    восходящее солнце V, O; восток C, L, T etc.

    Латинско-русский словарь > oriens

  • 7 orior

    ortus sum, īrī (part. fut. orĭtūrus, oriundus) depon.
    1) вставать ( de nocte L); восходить, появляться ( sol orĭtur O)
    3)
    б) вырастать ( e gemmā oriens uva C); подниматься (ventus oriens Nep; tempestas, clamor orĭtur Nep, Cs); вспыхивать ( seditio orta est L); исходить ( bellum ab Hannibăle ortum est L); брать начало, зарождаться ( fons in monte orĭtur PJ); происходить, рождаться (ab или ex aliquo C, Sl etc.)
    homo a se ortus C — человек, добившийся почестей личными заслугами

    Латинско-русский словарь > orior

  • 8 orior

    orior, ortus sum, oritūrus, īrī (vgl. ορ-νυ-μι, ορωρα), sich erheben, aufsteigen, I) v. Pers.: cum consul oriens de nocte silentio diceret dictatorem, Liv. 8, 23, 15: ortus est longe saevior Catulus, Sall. hist. fr. 3, 61 (82), 10. Vgl. Vel. Long. de orthogr. 74, 19 K. – II) übtr., sich erheben = sichtbar werden, A) v. der Sonne u. v. Gestirnen (Ggstz. cadere, occĭdere, occumbere), aufgehen, sich zeigen, sichtbar werden, stella oritur, Ov.: ortā luce, am Morgen, Caes.: ab orto usque ad occidentem solem, Liv.: solem atque lunam in eandem partem semper occĭdere atque oriri semper ab eadem, Lact. – dah. oriens sol, die Morgengegend, der Osten, zB. ad orientem solem spectare, nach O. liegen (v. Örtlichkeiten), Caes.; u. das Morgenland, der Osten, Cic. (vgl. oriens). – bildl., iuvenes orientes, aufstrebende, Vell. – B) übh. entstehen, entspringen, oritur tempestas, Nep.: oritur clamor, Caes.: plurimis simul locis circa forum incendium ortum, Liv.: ventus oriens, Nep.: rumor ortus, Cic. – ibi Caicus amnis oritur, Plin.: fons oritur in monte, Plin. ep.: Sagaris oritur in Phrygia, Plin.: Tigris oritur in montibus Uxiorum, Curt.: Marsyas amnis haud procul a Maeandri fontibus oriens, Liv.: Maeander ex arce summa ortus, Liv.: Rhenus oritur ex Lepontiis, Caes.: incliti amnes Caucaso monte orti, Curt.: ex eo medio quasi collis oriebatur (erhob sich, trat hervor), Sall.: officia, quae oriuntur a suo cuiusque genere virtutis, Cic.: odium certaminibus ortum, herrührend, Vell. – dah. a) geboren werden, seinen Ursprung bekommen, abstammen, in quo (solo) ortus es, Cic.: qui ab illo (Catone) ortus es, Cic.: Belgas esse ortos ab Germanis, Caes.: ex concubina ortus erat, Sall.: ex Tantalo ortus Pelops, Quint.: eā familiā ortus, Sall.: ortus ex ea familia, quae etc., Liv.: Numae nepos, filiā ortus, Liv.: sorore eius ortus, Liv.: orti Atticis, Vell.: ex eodem loco ortus, Ter.: equestri loco ortus, Cic.: regiā stirpe ortus, Curt.: pueri orientes, die geboren werden, Cic.: homo a se ortus = homo novus, der zuerst die hohen Ehrenämter in seiner Familie bekleidete, also sich selbst gleichsam die adlige Geburt gegeben hat, Cic.: si cuius oriundo sis patriae reminiscare, Boëth. cons. phil. 1, 5. – b) wachsen, hervorwachsen, uva oriens, Cic.: olea vitisque et cetera calidioribus terris oriri sueta, südlichen Gewächse, Tac. – c) anfangen, den Anfang nehmen, ab his sermo oritur, sie eröffnen das G., Cic.: oratio oriens, Cic.: nox oritur, Ov.: initium turbandi omnia a femina ortum est, Liv.: cum id malum (Unheil des Bürgerkrieges) ab Asculanis ortum esset, ausgegangen war, Vell. – / Indic. Praes. gew. nach der 3. Konjug. orior, oreris, oritur, orimur, orimini: ebenso Imperf. Coni. oreretur: Imperat. orere, Val. Max. 4, 7, 6. Vgl. Haase zu Reisigs Vorl. A. 293. Neue-Wagener Formenl.3 3, 253 u. 254. – Part. Fut. Akt. oritūrus, Hor. ep. 2, 1, 17. Suet. Galb. 9. – Perf. vulg. orsus est, Ennod. vit. Epiph. p. 347, 23.

    lateinisch-deutsches > orior

  • 9 orior

    orior, ortus sum, oritūrus, īrī (vgl. ορ-νυ-μι, ορωρα), sich erheben, aufsteigen, I) v. Pers.: cum consul oriens de nocte silentio diceret dictatorem, Liv. 8, 23, 15: ortus est longe saevior Catulus, Sall. hist. fr. 3, 61 (82), 10. Vgl. Vel. Long. de orthogr. 74, 19 K. – II) übtr., sich erheben = sichtbar werden, A) v. der Sonne u. v. Gestirnen (Ggstz. cadere, occĭdere, occumbere), aufgehen, sich zeigen, sichtbar werden, stella oritur, Ov.: ortā luce, am Morgen, Caes.: ab orto usque ad occidentem solem, Liv.: solem atque lunam in eandem partem semper occĭdere atque oriri semper ab eadem, Lact. – dah. oriens sol, die Morgengegend, der Osten, zB. ad orientem solem spectare, nach O. liegen (v. Örtlichkeiten), Caes.; u. das Morgenland, der Osten, Cic. (vgl. oriens). – bildl., iuvenes orientes, aufstrebende, Vell. – B) übh. entstehen, entspringen, oritur tempestas, Nep.: oritur clamor, Caes.: plurimis simul locis circa forum incendium ortum, Liv.: ventus oriens, Nep.: rumor ortus, Cic. – ibi Caicus amnis oritur, Plin.: fons oritur in monte, Plin. ep.: Sagaris oritur in Phrygia, Plin.: Tigris oritur in montibus Uxiorum, Curt.: Marsyas amnis haud procul a Maeandri fontibus oriens, Liv.: Maeander ex arce summa ortus, Liv.: Rhenus oritur ex Lepontiis, Caes.: incliti amnes Caucaso monte orti, Curt.: ex eo medio quasi collis oriebatur (erhob sich,
    ————
    trat hervor), Sall.: officia, quae oriuntur a suo cuiusque genere virtutis, Cic.: odium certaminibus ortum, herrührend, Vell. – dah. a) geboren werden, seinen Ursprung bekommen, abstammen, in quo (solo) ortus es, Cic.: qui ab illo (Catone) ortus es, Cic.: Belgas esse ortos ab Germanis, Caes.: ex concubina ortus erat, Sall.: ex Tantalo ortus Pelops, Quint.: eā familiā ortus, Sall.: ortus ex ea familia, quae etc., Liv.: Numae nepos, filiā ortus, Liv.: sorore eius ortus, Liv.: orti Atticis, Vell.: ex eodem loco ortus, Ter.: equestri loco ortus, Cic.: regiā stirpe ortus, Curt.: pueri orientes, die geboren werden, Cic.: homo a se ortus = homo novus, der zuerst die hohen Ehrenämter in seiner Familie bekleidete, also sich selbst gleichsam die adlige Geburt gegeben hat, Cic.: si cuius oriundo sis patriae reminiscare, Boëth. cons. phil. 1, 5. – b) wachsen, hervorwachsen, uva oriens, Cic.: olea vitisque et cetera calidioribus terris oriri sueta, südlichen Gewächse, Tac. – c) anfangen, den Anfang nehmen, ab his sermo oritur, sie eröffnen das G., Cic.: oratio oriens, Cic.: nox oritur, Ov.: initium turbandi omnia a femina ortum est, Liv.: cum id malum (Unheil des Bürgerkrieges) ab Asculanis ortum esset, ausgegangen war, Vell. – Indic. Praes. gew. nach der 3. Konjug. orior, oreris, oritur, orimur, orimini: ebenso Imperf. Coni. oreretur: Imperat. orere, Val. Max. 4, 7, 6. Vgl. Haase zu Reisigs Vorl. A. 293.
    ————
    Neue-Wagener Formenl.3 3, 253 u. 254. – Part. Fut. Akt. oritūrus, Hor. ep. 2, 1, 17. Suet. Galb. 9. – Perf. vulg. orsus est, Ennod. vit. Epiph. p. 347, 23.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > orior

  • 10 occiduus

    occiduus, a, um (2. occido), I) untergehend, a) eig.: Phoebus, Ov.: sol, Ov.: sidus, Amm.: sole iam fere occiduo, Gell. – b) meton., abendlich, abendländisch, westlich, occiduae Galliae partes, Cassian.: sol, die Abendgegend, der Westen, Ov.: oriens occiduusque dies, der Osten u. Westen, Ov.: aquae, Abendmeer, Ov.: arenae, Sand eines westlichen Flusses (des Baetis), Calp. – subst., α) occiduus, i, m. (sc. sol), der Westen (Ggstz. oriens), Isid. ong. 5, 35, 8. – β) occidua, ōrum, n., der Westen (Ggstz. eoa, der Osten), Chalcid. Tim. 94 u. 109 sqq. – II) übtr.: a) untergehend = dem Tode nahe, Ov. met. 15, 227. – b) vergänglich, hinfällig, Paul. Nol. carm. 32, 304. Chalcid. Tim. 206. – subst., occidua, ōrum, n., das Vergängliche, Chalcid. Tim. 76.

    lateinisch-deutsches > occiduus

  • 11 occiduus

    occiduus, a, um (2. occido), I) untergehend, a) eig.: Phoebus, Ov.: sol, Ov.: sidus, Amm.: sole iam fere occiduo, Gell. – b) meton., abendlich, abendländisch, westlich, occiduae Galliae partes, Cassian.: sol, die Abendgegend, der Westen, Ov.: oriens occiduusque dies, der Osten u. Westen, Ov.: aquae, Abendmeer, Ov.: arenae, Sand eines westlichen Flusses (des Baetis), Calp. – subst., α) occiduus, i, m. (sc. sol), der Westen (Ggstz. oriens), Isid. ong. 5, 35, 8. – β) occidua, ōrum, n., der Westen (Ggstz. eoa, der Osten), Chalcid. Tim. 94 u. 109 sqq. – II) übtr.: a) untergehend = dem Tode nahe, Ov. met. 15, 227. – b) vergänglich, hinfällig, Paul. Nol. carm. 32, 304. Chalcid. Tim. 206. – subst., occidua, ōrum, n., das Vergängliche, Chalcid. Tim. 76.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > occiduus

  • 12 orior

    ŏrĭor, īri, ortus sum (part. futur ŏrĭtūrus)    - à l'ind. présent, on peut trouver les formes de la 3ème conj.: orior, orĕris, orĭtur. --- au subj. imparf. orērer (orīrer). [st1]1 [-] intr. avec ab, ex ou de + abl. - naître de, tirer son origine de, provenir de, sortir de (au pr. et au fig.).    - quorum carminum sententia erat, oriturum quandoque ex Hispania principem dominumque rerum, Suet.: cet oracle annonçait qu'un jour ce serait de l'Espagne que sortirait le souverain maître de l'univers.    - bellum a Sabinis ortum fuit, Liv. 1, 11: la guerre vint des Sabins, les Sabins déclenchèrent la guerre.    - ab illo ortus es, Cic. Mur. 31.66: tu descends de lui (= de Caton).    - oritur aetas ex altera, Cic.: une génération succède à l'autre.    - Rhenus oritur ex Lepontiis, Caes. BG. 5.4: le Rhin prend sa source chez les Lépontes.    - oriuntur Belgae ab... Caes.: le pays des Belges commence à...    - unde oritur Phoebus, Ov.: le point où se lève le soleil.    - ab his sermo oritur, Cic.: ils entament l'entretien.    - officia quae oriuntur a... Cic. Fin. 5, 24, 69: devoirs qui naissent de...    - hoc quis non credat abs te esse ortum? Ter. And. 3, 2, 9: qui ne croirait que cela est ton ouvrage?    - ortus a se: fils de ses oeuvres.    - tibi a me nulla est orta injuria, Ter.: je ne t'ai fait aucun tort. [st1]2 [-] sans régime naître, commencer, surgir, se lever, paraître.    - tu totiens oreris viridique in caespite flores, Ov. M. 10: autant de fois tu renais et tu refleuris dans le vert gazon.    - oriens sol, Cic.: soleil levant.    - postera lux oritur, Hor. S. 1, 5, 39: le jour suivant se lève.    - oritur monstrum, Virg. En. 2.680: un prodige apparaît.    - oritur clamor, plaut.: un cri s'élève.    - oriuntur ulcera, Cels. 6, 13: des ulcères se forment.    - oritur controversia, Cic. Clu. 69.161: un débat s'engage.    - si oriretur facultas, Tac.: si le moyen se présentait.    - diem unum in speculis fuit, si quid novi motus oreretur, Liv. 34: il passa une journée aux aguets pour voir si un nouveau mouvement éclaterait.
    * * *
    ŏrĭor, īri, ortus sum (part. futur ŏrĭtūrus)    - à l'ind. présent, on peut trouver les formes de la 3ème conj.: orior, orĕris, orĭtur. --- au subj. imparf. orērer (orīrer). [st1]1 [-] intr. avec ab, ex ou de + abl. - naître de, tirer son origine de, provenir de, sortir de (au pr. et au fig.).    - quorum carminum sententia erat, oriturum quandoque ex Hispania principem dominumque rerum, Suet.: cet oracle annonçait qu'un jour ce serait de l'Espagne que sortirait le souverain maître de l'univers.    - bellum a Sabinis ortum fuit, Liv. 1, 11: la guerre vint des Sabins, les Sabins déclenchèrent la guerre.    - ab illo ortus es, Cic. Mur. 31.66: tu descends de lui (= de Caton).    - oritur aetas ex altera, Cic.: une génération succède à l'autre.    - Rhenus oritur ex Lepontiis, Caes. BG. 5.4: le Rhin prend sa source chez les Lépontes.    - oriuntur Belgae ab... Caes.: le pays des Belges commence à...    - unde oritur Phoebus, Ov.: le point où se lève le soleil.    - ab his sermo oritur, Cic.: ils entament l'entretien.    - officia quae oriuntur a... Cic. Fin. 5, 24, 69: devoirs qui naissent de...    - hoc quis non credat abs te esse ortum? Ter. And. 3, 2, 9: qui ne croirait que cela est ton ouvrage?    - ortus a se: fils de ses oeuvres.    - tibi a me nulla est orta injuria, Ter.: je ne t'ai fait aucun tort. [st1]2 [-] sans régime naître, commencer, surgir, se lever, paraître.    - tu totiens oreris viridique in caespite flores, Ov. M. 10: autant de fois tu renais et tu refleuris dans le vert gazon.    - oriens sol, Cic.: soleil levant.    - postera lux oritur, Hor. S. 1, 5, 39: le jour suivant se lève.    - oritur monstrum, Virg. En. 2.680: un prodige apparaît.    - oritur clamor, plaut.: un cri s'élève.    - oriuntur ulcera, Cels. 6, 13: des ulcères se forment.    - oritur controversia, Cic. Clu. 69.161: un débat s'engage.    - si oriretur facultas, Tac.: si le moyen se présentait.    - diem unum in speculis fuit, si quid novi motus oreretur, Liv. 34: il passa une journée aux aguets pour voir si un nouveau mouvement éclaterait.
    * * *
        Orior, orioris, pen. prod. vel oreris, pen. corr. ortus sum, oriri. Ouid. Naistre, Sourdre, Se lever.
    \
        Oriri et procreari in aliquo loco. Cic. Prendre sa naissance et origine en quelque lieu.
    \
        Caedes miserrima oritur. Virgil. Se commence.
    \
        Oritur clamor. Plaut. Ung bruit se leve.
    \
        Oritur facinus ex te. Plaut. Vient de toy.
    \
        Tibi a me nulla est orta iniuria. Terent. Je ne t'ay point faict de desplaisir.
    \
        Haud cito mali quod ortum ex hoc sit publice. Terent. Ne viendra point de par luy.
    \
        Oritur fons in monte. Plin. iunior. Sourd.
    \
        Monstrum mirabile oritur. Virgil. Il advient ung merveilleux monstre.
    \
        Oritur ab his sermo. Cic. Il commencent à parler.
    \
        Sermo oritur de villis. Horat. On commence à parler des, etc. Propos se meut.
    \
        Ortum est abs te, vel ex te. Terent. Cela vient de toy, Tu en es le commencement.

    Dictionarium latinogallicum > orior

  • 13 occidens

    occidens, entis, m. part. prés. de occido [ob + cado]. [st2]1 [-] tombant, finissant, mourant. [st2]2 [-] se couchant (en parl. du soleil).    - occidens, entis, m.: l’occident, l'ouest, le couchant.
    * * *
    occidens, entis, m. part. prés. de occido [ob + cado]. [st2]1 [-] tombant, finissant, mourant. [st2]2 [-] se couchant (en parl. du soleil).    - occidens, entis, m.: l’occident, l'ouest, le couchant.
    * * *
        Occidens, pen. corr. Participium: vt Occidens Resp. Cic. Qui chet ou tombe en ruine et se perd.
    \
        Occidens sol. Cic. Soleil couchant.
    \
        Occidens, aliquando substantiue accipitur: et subintelligitur Sol, nempe pro ea parte mundi in qua sol occidit, vt Oriens, in qua oritur. Cic. Occident, Ponent.

    Dictionarium latinogallicum > occidens

  • 14 meridianus

    merīdiānus, a, um (meridies), mittägig, I) im allg. = zur Mittagszeit, Mittags-, tempus, Cic.: tempora, Cels. u. Plin. ep.: horae, Varro: spectaculum, Sen. u. (bildl., v. Mittag des Lebens) Sen.: sol, Liv.: cibus, Frühstück, Imbiß um 12 Uhr, Suet.: somnus, Plin. ep. u. Cels. – subst., merīdiānī (sc. gladiatores), die mittags fechten, Suet. u. Tert. – Abl. adv. merīdiānō (sc. tempore), mittags, Plin. 2, 96. – II) prägn., mittägig = nach der Mittags-, Südseite liegend, auf der Südseite ( gelegen), südlich, regio, Liv.: plaga, Plin. u. (Ggstz. septemtrionalis) Lact.: pars meridiana murorum, die Südseite der M., Amm.: vallis, Liv.: circulus, der Äquator, Sen.: circinatio circuli, quae dicitur meridiana, Mittagslinie, Vitr. – subst.: a) merīdiānus, ī, m. (sc. cardo od. sol), der Süden, Vell. u.a. (s. die Auslgg. zu Vell. 2, 126, 3; zu Flor. 4, 12, 40): oriens, occidens, meridianus et aquilo, Augustin.: m. aequinoctialis, Colum. – b) merīdiāna, ōrum, n. (sc. loca), mittägige ( südliche) Orte, -Gegenden, mer. Indiae, Plin. 7, 24.

    lateinisch-deutsches > meridianus

  • 15 septemtrio

    septem-trio (septemptrio, septentrio), ōnis, m., gew. Plur. septemtriones, die sieben Pflugochsen; dah. I) als nördliches Sternbild, der große Bär, der Wagen, Cic. u.a. – Sing., septemtrio maior, der große Bär, Vitr. 9, 4 (6), 6: septentrio minor, der kleine Bär, Cic. de nat. deor. 2, 111. Vitr. 9, 4 (6), 6: septentriones duo, maior et minor, der große u. kleine Bär, Ampel. 3, 1: gelidissimus septemtrionis axis, der kalte Nordpol, Curt. 7, 3 (12), 7. – II) meton.: a) die mitternächtige Gegend, der Norden (Ggstz. meridies, meridiana regio), α) Sing.: rigor vicini septentrionis, Tac.: quā (sol) decurrit, meridies; ab adversa parte septemtrio, Mela: quā (terra) vergit ad septemtrionem, Curt.: sinistra (templi pars) ab oriente, dextra ab occasu, antica ad meridiem, postica ad septemtrionem, Varro LL.: septemtrio a Macedonia obicitur, Liv.: a septemtrione (im N.) Nasamones sunt, Curt.: spectare ad septentrionem (von einer Säulenhalle), Vitr.: sub septentrione nasci, Vitr.: in der Tmesis, septem subiecta trioni, Verg. georg. 3, 381: Scythiam septemque trionem horrifer invasit boreas, Ov. met. 1, 64 sq. – β) Plur., neque se septentriones in caelo conmovent, Plaut.: inflectens sol cursum tum ad meridiem, tum ad septemtriones, Cic.: orbis terrae maxime secundum naturam ad meridiem versus et ad septentriones, Varro: eorum una pars vergit ad septemtriones, Caes.: Asia iacet ad meridiem et austrum, Europa ad septemtriones et aquilonem, Varro LL.: Gallia sub septentrionibus posita est, Caes.: adi., sept. venti, Cic. ad Att. 9, 6, 3. – b) das Abendland (Ggstz. oriens), Flor. 3, 5, 21. – c) der Nordpol, Plin. 6, 83. – d) der Nordwind, griech. ἀπαρκτίας (aparctias), Cic., Liv. u.a. – e) ein weiblicher Schmuck, das Siebengestirn, sept. cylindrorum XXXII, Corp. inscr. Lat. 2, 2060.

    lateinisch-deutsches > septemtrio

  • 16 meridianus

    merīdiānus, a, um (meridies), mittägig, I) im allg. = zur Mittagszeit, Mittags-, tempus, Cic.: tempora, Cels. u. Plin. ep.: horae, Varro: spectaculum, Sen. u. (bildl., v. Mittag des Lebens) Sen.: sol, Liv.: cibus, Frühstück, Imbiß um 12 Uhr, Suet.: somnus, Plin. ep. u. Cels. – subst., merīdiānī (sc. gladiatores), die mittags fechten, Suet. u. Tert. – Abl. adv. merīdiānō (sc. tempore), mittags, Plin. 2, 96. – II) prägn., mittägig = nach der Mittags-, Südseite liegend, auf der Südseite ( gelegen), südlich, regio, Liv.: plaga, Plin. u. (Ggstz. septemtrionalis) Lact.: pars meridiana murorum, die Südseite der M., Amm.: vallis, Liv.: circulus, der Äquator, Sen.: circinatio circuli, quae dicitur meridiana, Mittagslinie, Vitr. – subst.: a) merīdiānus, ī, m. (sc. cardo od. sol), der Süden, Vell. u.a. (s. die Auslgg. zu Vell. 2, 126, 3; zu Flor. 4, 12, 40): oriens, occidens, meridianus et aquilo, Augustin.: m. aequinoctialis, Colum. – b) merīdiāna, ōrum, n. (sc. loca), mittägige ( südliche) Orte, -Gegenden, mer. Indiae, Plin. 7, 24.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > meridianus

  • 17 septemtrio

    septem-trio (septemptrio, septentrio), ōnis, m., gew. Plur. septemtriones, die sieben Pflugochsen; dah. I) als nördliches Sternbild, der große Bär, der Wagen, Cic. u.a. – Sing., septemtrio maior, der große Bär, Vitr. 9, 4 (6), 6: septentrio minor, der kleine Bär, Cic. de nat. deor. 2, 111. Vitr. 9, 4 (6), 6: septentriones duo, maior et minor, der große u. kleine Bär, Ampel. 3, 1: gelidissimus septemtrionis axis, der kalte Nordpol, Curt. 7, 3 (12), 7. – II) meton.: a) die mitternächtige Gegend, der Norden (Ggstz. meridies, meridiana regio), α) Sing.: rigor vicini septentrionis, Tac.: quā (sol) decurrit, meridies; ab adversa parte septemtrio, Mela: quā (terra) vergit ad septemtrionem, Curt.: sinistra (templi pars) ab oriente, dextra ab occasu, antica ad meridiem, postica ad septemtrionem, Varro LL.: septemtrio a Macedonia obicitur, Liv.: a septemtrione (im N.) Nasamones sunt, Curt.: spectare ad septentrionem (von einer Säulenhalle), Vitr.: sub septentrione nasci, Vitr.: in der Tmesis, septem subiecta trioni, Verg. georg. 3, 381: Scythiam septemque trionem horrifer invasit boreas, Ov. met. 1, 64 sq. – β) Plur., neque se septentriones in caelo conmovent, Plaut.: inflectens sol cursum tum ad meridiem, tum ad septemtriones, Cic.: orbis terrae maxime secundum naturam ad meridiem versus et ad septentriones, Varro: eorum una pars vergit ad septemtrio-
    ————
    nes, Caes.: Asia iacet ad meridiem et austrum, Europa ad septemtriones et aquilonem, Varro LL.: Gallia sub septentrionibus posita est, Caes.: adi., sept. venti, Cic. ad Att. 9, 6, 3. – b) das Abendland (Ggstz. oriens), Flor. 3, 5, 21. – c) der Nordpol, Plin. 6, 83. – d) der Nordwind, griech. ἀπαρκτίας (aparctias), Cic., Liv. u.a. – e) ein weiblicher Schmuck, das Siebengestirn, sept. cylindrorum XXXII, Corp. inscr. Lat. 2, 2060.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > septemtrio

  • 18 obcido

    1.
    occīdo ( obc-), cīdi, cīsum, 3 (occisit for occiderit, Lex Num. Pompil. ap. Paul. ex Fest. s. v. occisum. pp. 178 and 179; also Lex XII. Tab. ap. Macr. S. 1, 4), v. a. [ob-caedo], to strike down, strike to the ground; to beat, smash, crush.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen. (very rare):

    aliquem pugnis,

    Ter. Ad. 4, 2, 20:

    occare id est comminuere, ne sit glaeba: quod ita occidunt, occare dictum,

    to crush, Varr. R. R. 1, 31, 1:

    occisum ad mortem,

    wounded to death, Vulg. Apoc. 13, 3.—
    B.
    In partic., to strike or cut down; to cut off, kill, slay (class. and very freq.; syn.: interficio, trucido, obtrunco): summus ibi capitur meddix: occiditur alter, Enn. ap. Paul. ex Fest. p. 123 Müll. (Ann. v. 296 Vahl.):

    L. Virginius filiam suā manu occidit,

    Cic. Fin. 2, 20, 66:

    ejus copias,

    id. Phil. 14, 14, 36:

    ipse pro castris fortissime pugnans occiditur,

    Caes. B. G. 5, 36: occidione occidere, to completely cut off, destroy; v. occidio:

    ad unum omnes,

    to cut off all to the last man, Liv. 3, 23:

    aliquem veneno,

    to destroy with poison, Suet. Claud. 44; Just. 3, 2, 1:

    occisus videtur non tantum qui per vim aut per caedem interfectus est, velut jugulatus... sed et is qui veneno Necatus dicitur,

    Paul. Sent. 3, 5, 2 sqq.; cf.:

    et occidet eum lingua viperae,

    Vulg. Job, 20, 16:

    occisa sunt in terrae motu,

    id. Apoc. 11, 13:

    dedistine ei gladium qui se occideret?

    Plaut. Trin. 1, 2, 92: cum ipse se conaretur occidere, Cic. ap. Quint. 5, 10, 69; so,

    se occidere,

    Curt. 6, 10, 18; Quint. 7, 3, 7; Suet. Vit. 10; Eutr. 1, 8; 6, 24; Lact. 3, 18, 8; cf.:

    occidit, adversariumne? immo vero aiunt se et eum, quem defendit,

    Cic. de Or. 2, 74, 302.—
    II.
    Transf.
    A.
    To plague to death; to torture, torment, pester (cf. exanimo, II. B.; very rare;

    not in Cic. or Cæs.): occidis me, cum istuc rogitas,

    Plaut. Ps. 4, 1, 21:

    aliā occidis fabulā,

    id. Men. 5, 5, 23:

    occidis saepe rogando,

    Hor. Epod. 14, 5:

    legendo,

    id. A. P. 475.—
    B.
    To ruin, undo:

    occidisti me tuis fallaciis,

    Ter. Phorm. 4, 3, 67.—Hence, oc-cīsus, a, um, P. a., ruined, lost, unfortunate, undone (Plautin.):

    occisa est haec res, nisi, etc.,

    Plaut. Capt. 3, 4, 7.— Sup.:

    occisissimus sum omnium, qui vivunt,

    I am the most unfortunate, Plaut. Cas. 3, 5, 53.
    2.
    occĭdo, cĭdi, cāsum, 3, v. n. [obcado], to fall down, fall.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen. (rare):

    et alia Signa de caelo ad terram occidunt,

    Plaut. Rud. prol. 8: ut alii [p. 1251] super alios occiderent, Liv. 21, 35:

    arbores ita inciderant, ut momento levi impulsae occiderent,

    id. 23, 24.—
    B.
    In partic.
    1.
    Of the heavenly bodies, to go down, set (class.): prope jam occidente sole, Pac. ap. Cic. Div. 1, 14, 24:

    soles occidere, et redire possunt: Nobis, cum semel occidit brevis lux, Nox est perpetua una dormienda,

    Cat. 5, 4:

    Capra, Aquila, Canicula,

    Col. 11, 2, 94:

    occasura pars caeli,

    i. e. western, Plin. 2, 25, 23, § 92: SOL OCCASVS SVPREMA TEMPESTAS ESTO, i. e. sundown, sunset, Lex XII. Tab.; cf. Gell. 17, 2, 10 (Varr. L. L. 6, § 5 Müll., gives, instead of it, OCCASVS SOLIS; v. 2. occasus); so,

    ante solem obcasum,

    before sunset, Plaut. Ep. 1, 2, 41:

    donec lux occidat,

    Juv. 13, 158.—Fig.:

    non occidet ultra sol tuus,

    Vulg. Isa. 60, 20.—
    2.
    Pregn., to fall, perish, die (class.;

    syn.: obeo, pereo, intereo): exstincto calore, occidimus ipsi et extinguimur,

    Cic. N. D. 2, 9, 23:

    in bello,

    id. Fam. 9, 5, 2:

    Eudemus proelians ad Syracusas occidit,

    id. Div. 1, 25, 53:

    sperans hostium saevitiā facile eum occasurum,

    Sall. J. 7, 2:

    occiderit ferro Priamus?

    Verg. A. 2, 581: dextrā suā, to die by one's own hand (by suicide), id. ib. 12, 659:

    minimo vulnere,

    Ov. M. 6, 265.—
    II.
    Transf., to perish, be ruined, lost, etc.
    A.
    Of persons:

    sin plane occidimus,

    Cic. Q. Fr. 1, 4, 4.—So, esp., occidi, an exclamation of despair, I am lost, undone, Plaut. Stich. 2, 3, 75; Ter. And. 3, 4, 26:

    nulla sum, nulla sum: tota tota occidi,

    Plaut. Cas. 3, 5, 1:

    occidimus funditus,

    Verg. A. 11, 413.—
    B.
    Of things:

    non hercle occiderunt mihi etiam fundique atque aedes,

    I have not yet lost, Plaut. Truc. 1, 2, 72:

    occidit spes nostra,

    is gone, id. Most. 2, 1, 2:

    lumen (oculorum),

    Lucr. 3, 414:

    dolus,

    Plaut. Truc. 2, 5, 6:

    causa,

    Lucr. 2, 790:

    rem publicam occidere,

    Cic. Dom. 30, 96:

    vita,

    id. Tusc. 1, 45, 109:

    occidit ornatus (mundi),

    perishes, id. Ac. 2, 38, 119:

    vestra beneficia occasura esse,

    id. Mil. 36, 100.—Hence, occĭdens, entis, P. a.; as subst., m., the quarter of the setting sun, the west, the occident (class.):

    ab oriente ad occidentem,

    Cic. N. D. 2, 66, 164:

    vel occidentis usque ad ultimum sinum,

    Hor. Epod. 1, 13:

    cui se oriens occidensque submiserat,

    Plin. 7, 30, 31, § 112:

    validissima in se civium arma viribus occidentis coepta,

    Tac. H. 2, 6: partes mundi, Paul. ex Fest. p. 339 Müll.
    3.
    occīdo, for occedo, q. v.

    Lewis & Short latin dictionary > obcido

  • 19 occido

    1.
    occīdo ( obc-), cīdi, cīsum, 3 (occisit for occiderit, Lex Num. Pompil. ap. Paul. ex Fest. s. v. occisum. pp. 178 and 179; also Lex XII. Tab. ap. Macr. S. 1, 4), v. a. [ob-caedo], to strike down, strike to the ground; to beat, smash, crush.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen. (very rare):

    aliquem pugnis,

    Ter. Ad. 4, 2, 20:

    occare id est comminuere, ne sit glaeba: quod ita occidunt, occare dictum,

    to crush, Varr. R. R. 1, 31, 1:

    occisum ad mortem,

    wounded to death, Vulg. Apoc. 13, 3.—
    B.
    In partic., to strike or cut down; to cut off, kill, slay (class. and very freq.; syn.: interficio, trucido, obtrunco): summus ibi capitur meddix: occiditur alter, Enn. ap. Paul. ex Fest. p. 123 Müll. (Ann. v. 296 Vahl.):

    L. Virginius filiam suā manu occidit,

    Cic. Fin. 2, 20, 66:

    ejus copias,

    id. Phil. 14, 14, 36:

    ipse pro castris fortissime pugnans occiditur,

    Caes. B. G. 5, 36: occidione occidere, to completely cut off, destroy; v. occidio:

    ad unum omnes,

    to cut off all to the last man, Liv. 3, 23:

    aliquem veneno,

    to destroy with poison, Suet. Claud. 44; Just. 3, 2, 1:

    occisus videtur non tantum qui per vim aut per caedem interfectus est, velut jugulatus... sed et is qui veneno Necatus dicitur,

    Paul. Sent. 3, 5, 2 sqq.; cf.:

    et occidet eum lingua viperae,

    Vulg. Job, 20, 16:

    occisa sunt in terrae motu,

    id. Apoc. 11, 13:

    dedistine ei gladium qui se occideret?

    Plaut. Trin. 1, 2, 92: cum ipse se conaretur occidere, Cic. ap. Quint. 5, 10, 69; so,

    se occidere,

    Curt. 6, 10, 18; Quint. 7, 3, 7; Suet. Vit. 10; Eutr. 1, 8; 6, 24; Lact. 3, 18, 8; cf.:

    occidit, adversariumne? immo vero aiunt se et eum, quem defendit,

    Cic. de Or. 2, 74, 302.—
    II.
    Transf.
    A.
    To plague to death; to torture, torment, pester (cf. exanimo, II. B.; very rare;

    not in Cic. or Cæs.): occidis me, cum istuc rogitas,

    Plaut. Ps. 4, 1, 21:

    aliā occidis fabulā,

    id. Men. 5, 5, 23:

    occidis saepe rogando,

    Hor. Epod. 14, 5:

    legendo,

    id. A. P. 475.—
    B.
    To ruin, undo:

    occidisti me tuis fallaciis,

    Ter. Phorm. 4, 3, 67.—Hence, oc-cīsus, a, um, P. a., ruined, lost, unfortunate, undone (Plautin.):

    occisa est haec res, nisi, etc.,

    Plaut. Capt. 3, 4, 7.— Sup.:

    occisissimus sum omnium, qui vivunt,

    I am the most unfortunate, Plaut. Cas. 3, 5, 53.
    2.
    occĭdo, cĭdi, cāsum, 3, v. n. [obcado], to fall down, fall.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen. (rare):

    et alia Signa de caelo ad terram occidunt,

    Plaut. Rud. prol. 8: ut alii [p. 1251] super alios occiderent, Liv. 21, 35:

    arbores ita inciderant, ut momento levi impulsae occiderent,

    id. 23, 24.—
    B.
    In partic.
    1.
    Of the heavenly bodies, to go down, set (class.): prope jam occidente sole, Pac. ap. Cic. Div. 1, 14, 24:

    soles occidere, et redire possunt: Nobis, cum semel occidit brevis lux, Nox est perpetua una dormienda,

    Cat. 5, 4:

    Capra, Aquila, Canicula,

    Col. 11, 2, 94:

    occasura pars caeli,

    i. e. western, Plin. 2, 25, 23, § 92: SOL OCCASVS SVPREMA TEMPESTAS ESTO, i. e. sundown, sunset, Lex XII. Tab.; cf. Gell. 17, 2, 10 (Varr. L. L. 6, § 5 Müll., gives, instead of it, OCCASVS SOLIS; v. 2. occasus); so,

    ante solem obcasum,

    before sunset, Plaut. Ep. 1, 2, 41:

    donec lux occidat,

    Juv. 13, 158.—Fig.:

    non occidet ultra sol tuus,

    Vulg. Isa. 60, 20.—
    2.
    Pregn., to fall, perish, die (class.;

    syn.: obeo, pereo, intereo): exstincto calore, occidimus ipsi et extinguimur,

    Cic. N. D. 2, 9, 23:

    in bello,

    id. Fam. 9, 5, 2:

    Eudemus proelians ad Syracusas occidit,

    id. Div. 1, 25, 53:

    sperans hostium saevitiā facile eum occasurum,

    Sall. J. 7, 2:

    occiderit ferro Priamus?

    Verg. A. 2, 581: dextrā suā, to die by one's own hand (by suicide), id. ib. 12, 659:

    minimo vulnere,

    Ov. M. 6, 265.—
    II.
    Transf., to perish, be ruined, lost, etc.
    A.
    Of persons:

    sin plane occidimus,

    Cic. Q. Fr. 1, 4, 4.—So, esp., occidi, an exclamation of despair, I am lost, undone, Plaut. Stich. 2, 3, 75; Ter. And. 3, 4, 26:

    nulla sum, nulla sum: tota tota occidi,

    Plaut. Cas. 3, 5, 1:

    occidimus funditus,

    Verg. A. 11, 413.—
    B.
    Of things:

    non hercle occiderunt mihi etiam fundique atque aedes,

    I have not yet lost, Plaut. Truc. 1, 2, 72:

    occidit spes nostra,

    is gone, id. Most. 2, 1, 2:

    lumen (oculorum),

    Lucr. 3, 414:

    dolus,

    Plaut. Truc. 2, 5, 6:

    causa,

    Lucr. 2, 790:

    rem publicam occidere,

    Cic. Dom. 30, 96:

    vita,

    id. Tusc. 1, 45, 109:

    occidit ornatus (mundi),

    perishes, id. Ac. 2, 38, 119:

    vestra beneficia occasura esse,

    id. Mil. 36, 100.—Hence, occĭdens, entis, P. a.; as subst., m., the quarter of the setting sun, the west, the occident (class.):

    ab oriente ad occidentem,

    Cic. N. D. 2, 66, 164:

    vel occidentis usque ad ultimum sinum,

    Hor. Epod. 1, 13:

    cui se oriens occidensque submiserat,

    Plin. 7, 30, 31, § 112:

    validissima in se civium arma viribus occidentis coepta,

    Tac. H. 2, 6: partes mundi, Paul. ex Fest. p. 339 Müll.
    3.
    occīdo, for occedo, q. v.

    Lewis & Short latin dictionary > occido

  • 20 occidens

    occidēns, entis, m. (eig. Partic. Praes. v. occĭdo, verst. sol), der Abend, der Westen, I) eig., Cic. u.a.: hibernus, die Winter-Abendseite, Vitr. u. Sen., Ggstz. aestivus, Colum. – II) meton., die abendländischen Länder u. Völker, das Abendland, der Okzident (Ggstz. oriens), Plin., Plin. pan. u.a.

    lateinisch-deutsches > occidens

См. также в других словарях:

  • SOL — Phoenicibus olim Η῏λ, El, teste Serviô, In l. 1. Aen. v. 646. qui de Belo Phoenice, unde creta Dido, loquens, Omnes, inquit, in illis, partibus Solem colunt, qui ipsorum linguâ Hel dicitur; unde et Η῞λιος: η in ω discedente, et spiritu, in… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Sol Invictus — This article is about the Roman sun god. For other uses of Sol Invictus, see Sol Invictus (disambiguation). Coin of Emperor Probus, circa 280, with Sol Invictus riding a quadriga, with legend SOLI INVICTO, to the Unconquered Sun . Note how the… …   Wikipedia

  • Sol (Gott) — Apollon Sol mit 7 strahliger Gloriole des Helios, römisches Bodenmosaik, Tunesien, spätes 2. Jh. Sol ist der antike römische Sonnengott. Bekannt ist er vor allem in seiner seit dem 2. Jahrhundert n. Chr. gebräuchlichen Erscheinungsform als Sol… …   Deutsch Wikipedia

  • ORIENS — in veteri historia pro Asiae parte, quae nobis versus Orientem est, forte Parthia, Assyria et Armenia maior. Vide quoque in voce Occidens. Hinc omnia divina et humana Graecos accepisse, unde et vocum plurimarum origines non aliunde arcessendae,… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Orient — Morgenland; Osten * * * Ori|ent [ o:ri̯ɛnt], der; s: vorderer und mittlerer Teil Asiens: er kennt den Orient gut. Syn.: ↑ Morgenland. * * * Ori|ent 〈m.; s; unz.〉 die Länder des Nahen, Mittleren u. Fernen Ostens; Sy Morgenland; Ggs Okzident ● der… …   Universal-Lexikon

  • Orient — (von lat. oriens ‚Osten‘, ‚Morgen‘, dies Partizip Präsens von oriri‚ aufgehen, sich erheben‘; eigentlich sol oriens, ‚aufgehende Sonne‘), später auch Morgenland genannt, ist dem Okzident (Abendland, von occidens sol, ‚untergehende Sonne‘), der… …   Deutsch Wikipedia

  • Ostung — Unter Ostung versteht man die Ausrichtung eines Kirchengebäudes nach Osten. Verwandt ist auch der Begriff Orientierung (ursprünglich ‚Ostausrichtung‘, von lat. oriens ‚Osten‘, ‚Morgen‘, dies Partizip Präsens von oriri‚ aufgehen, sich erheben‘;… …   Deutsch Wikipedia

  • orijent — òrijent m DEFINICIJA geogr. 1. istok, istočna strana svijeta 2. (Orijent) pov. zemlje koje leže na istoku od »Staroga svijeta«, tj. srednje i J Europe ETIMOLOGIJA lat. oriens: istok (prema izrazu sol oriens: sunce koje se uzdiže) …   Hrvatski jezični portal

  • Curzola — Korčula Korčula Curzola (it) Géographie Pays  Croatie Coordonnées …   Wikipédia en Français

  • Korcula — Korčula Korčula Curzola (it) Géographie Pays  Croatie Coordonnées …   Wikipédia en Français

  • Korčula — Curzola (it) Géographie Pays  Croatie …   Wikipédia en Français

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»